*اگر خداوند به يکي از بندگانش اراده خير نمايد ذکر و ياد خود را به گوش او مي رساند و اگر چنين اراده اي براي او نداشته باشد او را از شنيدن ذکر و ياد خود منصرف مي کند.
*خداوند در قرآن مي فرمايد:
*?وَلَو عَلِمَ اللَّهُ فيهِم خَيرًا لَأَسمَعَهُم? [الأنفال: 23]
و اگر خداوند در آنان خيري مي ديد به آنان (ذکر و ياد خود را) مي شنواند.
بنابراين مومنان درک مي کنند که اگر خداوند بنده اي را به جاهايي کشاند که در آنجا پند و موعظه اي در جريان است و بحثي از قرآن در ميان است، خداوند براي آن بنده اراده خير نموده است و آن بنده بايد آن موقعيت را نعمتي از جانب پروردگار بداند.
درباره این سایت